விடுதலைப் புலிகளின் மன்னிப்புக் கோரல்?

ராஜீவ் காந்தியின் படுகொலை குறித்து விடுதலைப்புலிகள் மன்னிப்புக் கோரியுள்ளதாக செய்திகள் வெளியாகியுள்ளன. அந்நிகழ்வினை ‘ஒரு பெரும் வரலாற்றுச் சோகமாகக்’ கருதுவதாகவும், அதற்கு ‘ஆழ்ந்த வருத்தம்' தெரிவிப்பதாகவும், அந்நிகழ்வினைப் ‘பின்னுக்குத் தள்ளி விட்டுப் பெருந்தன்மையோடு' இந்தியா நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்றும் விடுதலைப்புலிகள் இயக்கத்தின் சிந்தாந்தவாதியான ஆண்டன் பாலசிங்கம் கூறியுள்ளதாக அச்செய்தி கூறுகிறது. வெளிப்படையாக பொறுப்பேற்காவிடினும், வெளிப்படையாக - apology, apologize போன்ற வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தி - மன்னிப்புக் கோராவிடினும், அவரது வார்த்தைகளின் மொத்த சாரத்தில் பொறுப்பேற்றலும் மன்னிப்புக் கோரலும் இருப்பதாகவே பல செய்தி ஊடகங்கள் பாவிக்கின்றன.

விடுதலைப்புலிகள் குறித்த இந்தியாவின் அணுகுமுறையில் இவ்வார்த்தைகள் எந்த ஒரு பாதிப்பையும் ஏற்படுத்தக் கூடாது என்றே கருதுகிறேன்.

1. இந்தியாவைப் பொறுத்த வரை இந்த பொறுப்பேற்றலில் புதிதாக எந்த ஒரு செய்தியும் இல்லை. இப்படுகொலையை விடுதலைப் புலிகள் தாம் செய்தனர் என்பதில் இந்தியாவிற்கு சந்தேகமே இல்லாத பொழுது இத்தகைய ஒரு பொறுப்பேற்றலில் என்ன புதிதாக தெரிந்து கொள்ள இருக்கிறது? இதனால் பாதிக்கப்படுவது, இந்நாள் வரையில் இக்கொலையை புலிகள் செய்யவேயில்லை என்று சாதித்துக் கொண்டிருந்த ஒரு சில தமிழகப் புலி ஆதரவாளர்கள்தாம். நடத்தப்பட்ட விசாரணைகளின் மீது கடும் அவதூறுகளைக் கூறி, இக்கொலையில் பெரும் புலப்படாத மர்மங்கள் இருப்பதாகக் கூறி திசை திருப்பிக் கொண்டிருந்த இவர்கள் பாடு தான் இப்பொழுது தர்மசங்கடமானது.

2. எந்த ஒரு கொலை/படுகொலை நிகழ்விலும் குற்றவாளியோ, குற்றவாளியின் சார்பில் மற்றொருவரோ ‘மன்னிப்புக் கோரல்' என்பது ஒரு அர்த்தமற்ற நடவடிக்கை. இதில் நடக்க வேண்டிய முதல் அர்த்தமுள்ள நடவடிக்கை குற்றவாளிகளின் சரணடைதல். சட்டத்தின் முன் நிற்றல். அது நடக்காத வரையில் மன்னிப்புக் கோருவது என்பது உள்ளீடற்ற வெறும் வார்த்தைகளே.

ஆகையால், பாலசிங்கத்தின் வார்த்தைகளில் புதிதாகவும் ஒன்றும் இல்லை, அர்த்தமுள்ளதாகவும் ஒன்றும் இல்லை. இந்நிலையில் இந்தியா தனது அணுகுமுறையை மாற்றிக் கொள்ளத் தேவையுமில்லை.

பி.கு: புதன்கிழமை: ராஜீவ் கொலைக்கு தாங்கள் பொறுப்பேற்கவில்லை என்றும் பாலசிங்கம் வெறும் வருத்தம் மட்டுமே தெரிவித்ததாகவும் விடுதலைப் புலிகள் இன்று அறிக்கை விட்டிருக்கின்றனர். Locking the barn door after letting the horse out?

தமிழ்ப்பதிவுகள்

சண்டே போஸ்ட் - 19

“Scientists this week discovered that the Earth is currently at its hottest in the past 2000 years....what this means is the last time when somebody said, ”Jesus! it’s hot!“, they were, indeed, actually TALKING TO JESUS!”

- Jay Leno, The Late Night Show, Friday

தொடர்புடைய சுட்டி

நிற்க.

இன்றைய வாஷிங்டன் போஸ்ட் நாளிதழிலிருந்து சில சுவாரசியமான கட்டுரைகள்:

1. பேரழிவு ஆயுதங்கள்: அம்பலங்கள் தொடர்கின்றன: செப்டம்பர் பதினொன்று நிகழ்விற்குப் பின்னர் அமெரிக்க அரசாங்கம் மேற்கொண்ட கொள்கை மாற்றங்கள் குறித்து சென்ற வாரம் ரான் சஸ்கிண்ட் எழுதிய புத்தகம் வெளியானது. இப்புத்தகம் அமெரிக்க உளவுத்துறையிலிருந்து ரகசியமாகப் பெறப்பட்ட தகவல்களின் அடிப்படையில் எழுதப்பட்டது. இன்றைய போஸ்டில், டைலர் ட்ரம்ஹெல்லர் என்னும் இன்னொரு முன்னாள் உளவுத்துறை அதிகாரி தனது அனுபவங்களைத் தொகுத்துக் கொண்டிருப்பதாகச் செய்தி வெளியாகியிருக்கிறது. இவர் அளிக்கும் தகவல்கள் ஈராக் போர் முஸ்தீபுகளைப் பற்றியது. முக்கியமாக ஈராக்கில் பேரழிவு ஆயுதங்கள் இருப்பதாகக் கூறிய காலின் பாவலின் ஐக்கிய நாட்டு சபை உரை எப்படி உருவானது என்பதை விவரமாகக் கூறுகிறார். பாவல் இந்த உரையில்தான் ஈராக்கில் நடமாடும் ஆயுதக் கிடங்குகள் இருப்பதாக முன்வைத்தார். ட்ரம்ஹெல்லர், உரையின் இந்தப் பகுதியைத் தான் கடுமையாக எதிர்த்ததாகவும், தனது (மற்றும் பலரது) எதிர்ப்பை மீறி உரையில் அது இடம் பெற்றதாகவும் கூறுகிறார்.
   
   ட்ரம்ஹெல்லரும் ஒரு புத்தகம் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார்.
   
   ஈராக் போரை நியாயப்படுத்த உதவிய காரணங்கள் ‘தயாரிக்கப்பட்டவை' என்பது குறித்து யாருக்கும் இன்றைய அளவில் சந்தேகமில்லை என்று நினைக்கிறேன். அமெரிக்க மக்கள் அதைக் குறித்து கவலைப்படுவதை நிறுத்தி விட்டார்கள் என்றும் நினைக்கிறேன்.
   
   கட்டுரையிலிருந்து:
   

   
   In late January 2003, as Secretary of State Colin Powell prepared to argue the Bush administration's case against Iraq at the United Nations, veteran CIA officer Tyler Drumheller sat down with a classified draft of Powell's speech to look for errors. He found a whopper: a claim about mobile biological labs built by Iraq for germ warfare.
   
   Drumheller instantly recognized the source, an Iraqi defector suspected of being mentally unstable and a liar. The CIA officer took his pen, he recounted in an interview, and crossed out the whole paragraph.
   
   A few days later, the lines were back in the speech. Powell stood before the U.N. Security Council on Feb. 5 and said: "We have first-hand descriptions of biological weapons factories on wheels and on rails."
   

   
   
2. ஈரான் இன்று: ஈராக் போருக்கு முன்னால் அமெரிக்க ஊடகங்களில் அந்நாடு குறித்த செய்திகள் எந்த அளவுக்கு இடம் பெற்றதோ அந்த அளவுடன் ஒப்பிடக் கூடிய அளவில் இன்று ஈரான் இடம் பெற்று வருகிறது. இருந்தாலும், ஈராக்கை விட கொஞ்சம் அதிகம் எச்சரிக்கையோடு ஈரான் விஷயத்தில் பத்திரிக்கைகள் செயல்படுகின்றன. இன்றைய போஸ்ட் கருத்துக் கொத்தில், ஈரான் குறித்து பல கட்டுரைகள் இடம் பெற்றிருக்கின்றன. முக்கியமானவை இரண்டு: அமெரிக்காவை ஈரானிய மக்கள் எப்படிப் பார்க்கிறார்கள் என்பது பற்றியது ஒன்று, ஈரான் அரசாங்கத்தின் உள் அரசியல்கள் பற்றியது இன்னொன்று.
   
   எல்லா கட்டுரைகளுமே ஈரான் அமெரிக்காவின் எதிரி நம்பர் 1 என்ற வழக்கமான பல்லவியைக் கடந்து எழுதப்பட்டுள்ளன.
   

   
   The official spokesman of the Army of Martyrs of the International Islamic Movement struggled to summon a militant mien. At the time, in early 2004, U.S. troops were fighting in the Iraqi city of Najaf, and the leaders of the Shiite theocracy in Iran felt compelled to rattle a saber in the name of protecting Shiite Islam's holiest city. The group claimed to be signing up volunteer suicide bombers by the thousands. But as the discussion progressed, the spokesman acknowledged that the effort was essentially public relations, and that he, for one, was not about to blow himself up.
   

   
   
3. லண்டன்ஸ்தானி: லண்டனின் மேற்கு புறநகர்ப் பகுதியில் வாழும் இந்திய வம்சாவளி இளைஞர்கள் பற்றி கௌதம் மல்கானி என்ற புதிய எழுத்தாளர் ‘லண்டன்ஸ்தானி' என்ற தலைப்பில் நாவல் ஒன்று எழுதியிருக்கிறார். Hip-hop கலாசாரத்தை வலிந்து சென்று அரவணைத்துக் கொண்டிருக்கும் இவர்களது நடை உடை பாஷை பாவனைகளை விவரிப்பதாக அமைந்திருக்கும் இந்நாவல் சுவாரசியத்தைத் தூண்டுகிறது.
   
   (இந்த நூல் விமரிசனம் இன்னமும் போஸ்டின் வலைத்தளத்தில் ஏற்றப்படவில்லை, மேற்காணும் சுட்டி பொதுவான புத்தக விமரிசனப் பக்கத்திற்கு இட்டுச் செல்லும்)
   
   

   
   They call themselves ‘rudeboys’, these Sikh and Hindu wannabe-hoodlums from the not-so-mean streets of West London. Or at least that’s how Jas, our narrator and guide, refers to the gang who have recently befriended him. But naming is a tricky business within the quicksilver world of urban youth culture. As Jas explains, “First we was rudeboys, then we be Indian niggas, then rajamuffins, then raggastanis, Britasians, ...Indobrits. these days we try an use our own word for homeboy an so we just call ourselves desis”

   
   அப்டி வாங்க வழிக்கு! :-)
   

தமிழ்ப்பதிவுகள்

"ஒரு சதவிகிதம் வாய்ப்பிருந்தாலும்..."

செப்டம்பர் பதினொன்று தாக்குதலுக்குப் பின்னர் புஷ் அரசாங்கத்தின் எதேச்சாதிகார நடவடிக்கைகள் பற்றிய ஒரு புதிய புத்தகம் இன்று வெளியாகியிருக்கிறது. “The one percent doctrine” என்ற அப்புத்தகத்தப் பற்றி வாஷிங்டன் போஸ்டில் இன்றே ஒரு நூல் விமரிசனம் வெளியாகியியிருக்கிறது.

புத்தகத்தை இன்னமும் படிக்கவில்லை என்றாலும், அது கூறுவதாக இவ்விமரிசனம் சொல்லும் செய்திகள் திகைக்க வைக்கின்றன. சில துளிகள்:

1. இது அடிப்படையில் அமெரிக்காவின் உளவுத்துறையில் (பெயர் வெளியிடப்படாது) உள்ளிருப்பவர்கள் சொல்லியதை வைத்து எழுதப்பட்ட புத்தகம். அன்றைய உளவுத்துறைத் தலைவர் ஜார்ஜ் டெனட்டை இப்புத்தகம் வெகுவாகப் புகழவில்லை என்றாலும், அவரை அதிகம் விமரிசனம் செய்யவில்லை. செப்டம்பர் பதினொன்று நிகழ்விற்கு டெனட்டின் மீது குற்றம் சாட்டி அவரைப் பதவியிலிருந்து விலக்கவில்லை என்ற ஒரு காரணத்திற்காகவே, டெனட் புஷ்ஷிடம் மிகுந்த விசுவாசத்துடன் இருந்ததாக மட்டும் கூறுகிறது. இருப்பினும், இப்புத்தகம், சென்ற சில வருடங்களின் அமெரிக்க வரலாற்றை இந்நாட்டு உளவுத்துறை எப்படிப் பார்க்கிறது என்பதற்கான ஆவணமாகக் கருதப்படும் என்று தோன்றுகிறது.

2. செப்டம்பர் பதினொன்றிற்கு முன்பு புஷ் அரசாங்கம் எத்தனை மெத்தனமாக இருந்தது என்பதற்கு ஒரு நிகழ்ச்சி உதாரணம் காட்டப்படுகிறது: ஜூலை, ஆகஸ்ட் மாதங்களில் ஏதோ நடக்கப் போகிறது, அல் கைதா ஒரு பெரு முயற்சியில் ஈடுபடுவதாக உளவுத்துறை கண்டறிந்ததாகவும், அதை புஷ்ஷிடம் சென்று விவரித்த போது (“Bin Ladin Determined to Strike in US” என்ற மெமோ), அதைக்கேட்ட புஷ் “சரி, உன் வேலை முடிந்தது, ஏதாவது நடந்தால் உன்னை இனி யாரும் குற்றம் சொல்ல மாட்டார்கள்" (”All right, you have covered your ass, now“) என்று சொன்னதாகவும் சொல்லப்படுகிறது.

3. புத்தகத்தின் தலைப்பு, 2001-ஆம் வருடம் நவம்பர் மாதம் வெள்ளை மாளிகையில் நடந்த ஒரு சந்திப்பைப் பற்றியது. அந்த சமயத்தில், அமெரிக்க உளவுத்துறை பாகிஸ்தானில் இரண்டு அணு ஆயுத விஞ்ஞானிகள் பின் லேடனைச் சந்தித்ததாகவும், அவர்களிடம் பின் லேடன் அணுஆயுதம் தயாரிப்பது குறித்துத் தெரிந்து கொண்டதாகவும் கண்டறிந்தனர். அதைத் தொடர்ந்து ஜார்ஜ் டெனட் புஷ் உள்வட்டத்துடன் நடத்திய சந்திப்பில், சேனியின் கவனமெல்லாம் ஒரு விஷயத்தின் மீதே இருந்தது - அதிக இழப்புகளை உருவாக்கக்கூடிய ஒரு தாக்குதல் நடப்பதற்கான சாத்தியங்கள் மிகக்குறைவாகவே இருந்தாலும், அப்படி ஒரு தாக்குதலைப் பற்றி அமெரிக்கா எப்படித் திட்டமிட வேண்டும் என்பது தான் அது. அந்த சந்திப்பில் முடிவான விஷயம் - ”பாகிஸ்தானிய விஞ்ஞானிகள் பின்லேடனிடம் அணுஆயுத ரகசியங்களைத் தந்தனர் என்பதன் சாத்தியக்கூறு ஒரு சதவிகிதமாகவே இருந்தாலும், அது கண்டிப்பாக நடந்த ஒரு விஷயமாகவே அமெரிக்கா பாவிக்க வேண்டும்". அதாவது, போர், படையெடுப்பு, தாக்குதல் இவற்றிற்கெல்லாம் ஆதாரங்கள் தேவையில்லை, சாத்தியங்களே போதும், அதுவும் ஒரு சதவிகித சாத்தியமே போதும்! இரண்டு வருடங்கள் கழித்து ஈராக் விஷயத்தில் அவர்கள் எடுத்த முடிவுகளுக்கெல்லாம் முன்னோடியாக இந்த சிந்தனை இருந்திருக்கிறது என்பது இப்பொழுது புரிகிறது.

4. மார்ச் 2002-ஆம் ஆண்டு பாகிஸ்தானில் அபு சுபைதா என்ற “தீவிரவாதியை" அமெரிக்கா கைது செய்தது. அமெரிக்கா அறிந்த வரை அவர் ஒரு மிக உயர்நிலை அல் கைதா தீவிரவாதி, பின்லேடனின் (எத்தனையோ) வலக்கரங்களில் ஒருவர். ஆனால், கைது செய்த பிறகு அப்படி எதுவும் இல்லை என்று மிகத் தெளிவாகப் புரிந்தது - காரணம், அபு சுபைதா ஒரு மனநிலை சரியில்லாதவர். சில சமயம் பின் லேடனின் சகாக்களின் குடும்பங்களுக்காக கார் ஓட்டியவர், அவ்வளவுதான். இருப்பினும் ஒரு பெரும் வெற்றியாக இது அறிவிக்கப்பட்டு, புஷ் உரை ஒன்றில் கொடுமையான தீவிரவாதியாக சித்தரிக்கப்பட்டார். பின்னர், டெனட்டை சந்தித்த புஷ், ‘என்ன, இவன் ஒரு முக்கியமான புள்ளி தானே, என் மானம் போகுமாறு ஆகி விடாதே?’ என்று கேட்டிருக்கிறார். டெனட் அதை ஆமோதித்த பிறகு, புஷ் சுபைதாவிடமிருந்து எப்படி ‘உண்மையை' வரவழைப்பது என்பதைப் பற்றி ஆலோசித்திருக்கிறார் - ‘இந்த சித்திரவதையெல்லாம் உண்மையிலேயே வேலை செய்யுமா?’ என்றும் கேட்டிருக்கிறார். இது நடந்த பிறகு சுபைதாவின் சிறைக்காவலர்கள் தன்னால் இயன்ற வரை ‘முயன்றிருக்கிறார்கள்'. மூழ்குவது போலச் செய்தல், கொலை மிரட்டல், மருந்துகளை நிறுத்துதல், அதீத வெளிச்சம், தூக்கமின்மை என்று பல நாட்களுக்குப் பின்னர், சுபைதா வாய்க்கு வந்தபடி இல்லாததையெல்லாம் கூற, அதைக் கேட்டு அமெரிக்காவில் Statue of liberty, Brooklyn bridge என்று தீவிரவாதத்துக்கு பயந்து அல்லாடியிருக்கிறார்கள்.

இவை உதாரணங்கள் மட்டும் தாம், புத்தகத்தில் மேலும் சங்கதிகள் இருக்கும் என்று தோன்றுகிறது.
தமிழ்ப்பதிவுகள்

சண்டே போஸ்ட் - 18

உலகளாவிய வெம்மையேற்றம் குறித்த அல் கோரின் ஆவணப்படமான ‘அசௌகரியமான உண்மை' பரவலான கவனம் பெற்றிருக்கிறது. திரையரங்குகளில் எதிர்பார்த்ததை விட நன்றாக ஓடிக்கொண்டும் இருக்கிறது. இந்நிலையில், இவ்விஷயத்தில் பல விஞ்ஞானிகள் மாற்றுக் கருத்துக்களை முன்வைக்கத் துவங்கியிருக்கின்றனர். இவர்களில் பலர் அரசியல் மற்றும் வணிக உள்நோக்கங்கள் கொண்ட நிறுவனங்களின் சார்பில் பேசுபவர்கள் என்பதால் அவர்களது கருத்துக்களை உதாசீனம் செய்வது சுலபமாகவும் அவசியமாகவும் இருந்தது. ஆனால், சென்ற வாரம் Slashdot-இல் வெளியான ஒரு குறிப்பில் அத்தகைய எந்த ஒரு உள்நோக்கமுமற்ற ஒரு அமைப்பு எழுப்பும் சந்தேகங்கள் வெளியாகியிருக்கின்றன. இவர்கள், அல் கோர் திரைப்படத்திலும், அதற்கு வெளியிலும் சொல்வது போல், வெம்மையேற்றம் குறித்த விஷயத்தில் அறிவியல் உலகத்தில் ஒரு ஏகோபித்த கருத்து இருப்பது உண்மையில்லை என்கின்றனர். குறிப்பாக, அல் கோர் முன் நிறுத்தும் விஞ்ஞானிகள் எவரும் சீதோஷ்ணவியலாளர்கள் (Climatologist) இல்லை என்றும், அந்த விஞ்ஞானிகள் உபயோகப்படுத்தும் கணினி மாதிரிகள் (Models) நம்பகத்தன்மை இல்லாதவை என்றும் கூறுகின்றனர்.

கட்டுரையிலிருந்து:

Carter is one of hundreds of highly qualified non-governmental, non-industry, non-lobby group climate experts who contest the hypothesis that human emissions of carbon dioxide (CO2) are causing significant global climate change. "Climate experts" is the operative term here. Why? Because what Gore's "majority of scientists" think is immaterial when only a very small fraction of them actually work in the climate field.
Even among that fraction, many focus their studies on the impacts of climate change; biologists, for example, who study everything from insects to polar bears to poison ivy. "While many are highly skilled researchers, they generally do not have special knowledge about the causes of global climate change," explains former University of Winnipeg climatology professor Dr. Tim Ball. "They usually can tell us only about the effects of changes in the local environment where they conduct their studies."

சந்தேகமற நிறுவப்பட்ட உண்மை என்று சொல்லப்படும் விஷயத்தில் இத்தனைக் குழப்பமிருப்பது சுவாரசியமாகவும் சங்கடமாகவும் இருக்கிறது. ‘அசௌகரியமான உண்மை’ என்று கோர் குறிப்பிட்டது எதை?

இன்றைய அளவில், Slashdot விவாதத்தில் (வெம்மையேற்றம் என்பது உண்மையில்லை என்றாகி விட்டால், அதற்காக செலவு செய்யப்படும் பணமெல்லாம் விரயமாகும் என்ற வாதத்தை மறுத்து)ஒருவர் குறிப்பிட்டதை மட்டுமே வழிமொழிய முடிகிறது:

The notion that there's no gain from reducing carbon emissions - even in the unlikely event that there turns out to be no effect on long-term global temperatures - is patently absurd. Offhand I can name benefits: improved air quality with attendant lower of non-carbon aerosols like mercury and uranium (which would lead to lower incidence of many diseases), less acidification of lakes and other bodies of water, reduction of ecosystem damage in bodies of water like the Gulf of Mexico (large stretches of which are now hypoxic to anoxic), an extraordinary leap in energy efficiency as a generation of industrial machines are upgraded to modern versions, and finally a reduction in global economic instability as energy sources are made more distributed.

நிற்க.

இன்றைய வாஷிங்டன் போஸ்ட் நாளிதழிலிருந்து சில சுவாரசியமான கட்டுரைகள்:

1. சீரழிக்கும் சிறைகள்: புஷ் அரசாங்கத்தின் அதிகார துஷ்பிரயோகங்களை எழுதி முடிக்க ஒரு பட்டியல் போதாது; வகை வகையாக பல பட்டியல்கள் வேண்டும். அறிவியல், கல்வி, வெளியுறவுத்துறை, ராணுவத்துறை, உளவுத்துறை, மக்கள் உரிமைகள் என்று பல பட்டியல்களை இவற்றால் நிரப்ப முடியும். இவற்றுள் மிக மோசமான ஒன்று போர்க்கைதிகள் விஷயத்தில் இவர்கள் நிறுவியுள்ள புதிய அணுகுமுறைகள். ரகசியச் சிறைகள், விசாரணையற்ற சிறைத்தண்டனைகள், சித்திரவதைக்கு ‘நூதனமான’ புதிய விளக்கங்கள், குற்றவாளிகளை பிற நாடுகளுக்கு ‘ஏற்றுமதி' செய்தல் என பல துஷ்ட நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டிருக்கிறார்கள்.
   
   இவை குறித்து வாஷிங்டன் போஸ்ட் ஒரு தலையங்கத் தொடர் எழுதத் தீர்மானித்திருக்கிறது. அத்தொடரின் முதல் தலையங்கம் இன்று வெளியாகியிருக்கிறது. இந்த அரசாங்கத்தின் பல கேள்விக்குரிய நடவடிக்கைகளைப் பட்டியலிட்டுத் துவங்கியிருக்கிறார்கள்.
   
   கட்டுரையிலிருந்து:
   

   
   NEARLY FIVE years into a war between the United States and Islamic extremists, U.S. policies and practices for arresting, holding, interrogating and trying enemy militants are in a state of disarray unprecedented in modern American history. They shame the nation and violate its fundamental values.
   ...
   Guantanamo Bay has become a toxic symbol around the world of U.S. human rights violations, a status magnified by recent suicides. No detainees have been transferred there in 21 months, and President Bush has said he would like to close the facility. But the Pentagon is spending millions to build a state-of-the-art penitentiary at the base.
   

   
   
2. ஈரான் நாட்டின் முன்னாள் பெருமையும் இந்நாள் சிறுமையும்: சில மாதங்களுக்கு முன்பு, எனது அலுவலகத்தில் புதிதாக சந்திக்க நேர்ந்த ஒருவரிடம் பேச்சுவாக்கில் அவர் எந்த நாட்டைச் சேர்ந்தவர் என்று கேட்டேன். அவர் ‘ஈரான்' என்று சொல்லி விட்டு, உடனேயே ‘but I am a Zoroastrian’ என்றார். ‘இது ஏதோ எட்டாம் வகுப்பு வரலாற்றுப் பாடத்தில் படித்த சங்கதி போல் இருக்கிறதே' என்று நான் யோசித்துக் கொண்டிருக்கையில், அவர் சுருக்கமாக ஈரான் எப்படி ஜொராஸ்டிரியர்கள் நிறைந்த நாடாக இருந்தது, இஸ்லாம் வந்த பின்பும் கூட எவ்வாறு அம்மதம் தழைத்துக் கொண்டிருந்தது என்பதையும், பின்பு எவ்வாறு இஸ்லாமியப் புரட்சிக்குப் பிறகு நாட்டின் மாறிவிட்ட மதச்சூழலில் ஜொராஸ்டிரியர்கள் புலம்பெயரத் துவங்கினர் என்பதையும் விளக்கினார்.
   
   இன்றைய போஸ்டில், ஈரானில் குறைந்து வரும் இந்தப் பன்முகத்தன்மை குறித்து ஒரு கட்டுரை வெளியாகியிருக்கிறது. ஜொராஸ்டிரியர்கள் மட்டுமில்லாமல் கிறித்துவர்கள், யூதர்கள் (!!) ஆகியோரும் இன்று ஈரானில் இருப்பதாகவும், இருப்பினும் இவர்களது எண்ணிக்கைகள் மிகவும் குறைந்து வருவதாகவும் சொல்கிறது. ஜொராஸ்டிரியர்கள் குறித்த குறிப்புகள் சுவாரசியமாக உள்ளன.
   

   
   In Yazd, a pleasant, desert city in the dead center of Iran, Zoroastrians enjoy a vivid reputation for honesty. Prices in a shop owned by a Zoroastrian are regarded as the benchmark that competing shops are compared against. Children are told that when arriving in a strange town near dark, seek out a Zoroastrian home to spend the night in.
   "I'm sorry to say it and it might sound offensive, but these Zoroastrians are better Muslims than we are," said Mohammad Pardehbaff, a Yazd driver.
   ...
   Yet Zoroastrians are leaving Iran as well; perhaps 10,000 remain. In Taft, 10 miles south of Yazd, only the elderly linger in the mud-walled warren of houses identifiable as Zoroastrian by the tiny oil lamps burning in glass cases fitted into walls. "It's like we have leprosy, the way they've evacuated!" said Ardeshir Rostami, 83.
   

   
   
3. அலுவல் ஹைக்கூ: நிலா, பட்டாம்பூச்சி, இலையுதிர்காலம், கண்ணீர், குளம் இவையெல்லாம் குறித்த அசாதாரணமான அவதானங்களைச் சுருக்கி மடக்கி ஹைக்கூ ஆக்கி விடலாம். ஆனால், அலுவலகம், பழுப்புச் சுவர்கள், பழைய diet pepsi பாட்டில்கள், ஊசிப்போன maintenance manual-கள் இவற்றைப் பற்றி கவிதை செய்ய முடியுமா? முடியும் என்கிறார் ‘Office Haiku’ என்ற புத்தகத்தின் ஆசிரியர் ஜேம்ஸ் ருகாஸ்கஸ்.
   
   Concept சுவையாக இருக்கிறது; கவிதைகள் சுமாராக இருக்கின்றன:
   
   

   
   If you'd read my note
   You would know the answers to
   These stupid questions.
   
   Windowless office.
   Some days it would be
   Nice to see the rain.
   
   Great literature it ain't. But it's not bad as poetry for Dilbert-san.
   

   
   
4. ஐரோப்பா காணும் அமெரிக்கா: இன்றைய, 9/11/2001-க்குப் பிறகான அமெரிக்காவை ஐரோப்பியர்கள் எப்படிப் பார்க்கிறார்கள் என்பதைப் பற்றி ‘Uberpower’ என்று ஜோசஃப் ஜாஃப்பி என்பவர் எழுதி ஒரு புத்தகம் வெளியாகியிருக்கிறது. அட்லாண்டிக் பெருங்குளத்தின் இருகரைகளையும் நன்கறிந்த நூலாசிரியர் பெரும்பாலும் அமெரிக்காவிற்குச் சாதகமாகவே பேசுகிறார் என்று இப்புத்தகத்தின் நூல் விமரிசனம் கூறுகிறது.
   
   புத்தக விமரிசனத்திலிருந்து:
   

   
   At one point, drawing on his own experiences, Joffe reduces European debates about the United States to a single composite conversation: a long, hilarious exchange between a pro-American X and an anti-American Y. An excerpt:
   "Y: Just look at [American] TV.
   "X: And we [Europeans] don't have reality TV, soaps, and afternoon talk shows that deal with sexual perversions?
   "Y: These are all American imports, which they are inflicting on us.
   "X: Who Wants To Be a Millionaire is a British and Big Brother a Dutch invention.
   "Y: (escaping into circularity): This just goes to show how much American vulgarity has seeped into European sensibilities.
   "X: What about the inundation of European TV with hard-core porn movies and telephone-sex ads, which are strictly homemade.
   "Y: (shifting ground again): Americans are too Puritan to confront sex honestly."
   

   
   

தமிழ்ப்பதிவுகள்

ஒரு மின்னஞ்சல் உரையாடல்

சென்ற வாரயிறுதியில், ஒரு கலை நிகழ்ச்சியில் நண்பர் சங்கரபாண்டியைச் சந்தித்தேன். வலைப்பதிவுகள் - குறிப்பாக இடஒதுக்கீடு குறித்த பதிவுகள் குறித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்த போது, பத்ரியின் ஒரு பதிவில் தாம் எழுதிய ஒரு நீண்ட பின்னூட்டத்தைப் படித்தேனா என்று கேட்டார். நான் இல்லை என்றவுடன், வீட்டுக்குச் சென்று சுட்டி அனுப்புவதாகச் சொன்னார்.

சொன்னபடியே அவர் மின்னஞ்சலில் அனுப்பிய சுட்டியைத் தொடர்ந்து எங்களுக்குள் ஒரு சிறு (இடஒதுக்கீட்டிற்கு நேரடி தொடர்பில்லாத) விவாதம் நிகழ்ந்தது. வார்த்தை ரீதியாக அவ்விவாதம் ஒரு முடிவுக்கு வந்தது போல் தோன்றினாலும், அடிப்படையானதொரு கருத்தொற்றுமை உருவாகியதா என்பது குறித்து எங்கள் இருவருக்குமே ஐயப்பாடு உள்ளது, எனினும், விவாதத்தின் சுவாரசியம் கருதி, அவர் அனுமதியோடு, அதைப் பதிகிறேன்.

முதலில், பத்ரியின் பதிவு, மற்றும் சங்கரபாண்டியின் பின்னூட்டம்.

1. சங்கரபாண்டியின் பின்னூட்டத்தின் கடைசிப் பத்தி:

இந்த மூன்றையும் இட ஒதுக்கீட்டுக்கு எதிராகச் செயலாற்றும் கும்பல் ஏற்றுக் கொள்ளப் போவதில்லை. அதுவரை நானும் சமூகநீதித் தீவிரவாதியாகவே இருக்க விரும்புகிறேன். எந்தப் பிரச்னையிலும் இரண்டு தீவிரவாதங்கள் சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்தால், நடுனிலையாக எதுவும் செய்ய முடியாவிட்டடல் தொடக்கத்தில் இருந்தே பாதிக்கப் பட்டவர்களின் தீவிரவாதத்தை ஆதரிப்பதே மேல் என்னுடைய கொள்கை.

2. பின்னூட்டத்தின் சுட்டியைத் தாங்கி வந்த மின்னஞ்சலுக்கு எனது பதில்:

Sankar,

Thanks for the link. I agree overwhelmingly with your ideas, and I especially agree with the three action items you have put forth - great ideas.

However, I completely disagree with your philosophical position presented in the last paragraph. It is a false choice to say that there are only two ideological extremes to choose from. I, for one, refuse to be arm-twisted or have my philosophical hand forced by the extreme positionings of those whose voices happen to be the loudest in a debate.

thanks,

Srikanth

3. சங்கரபாண்டியின் பதில்:

>However, I completely disagree with your philosophical position presented in >the last paragraph.

I exactly knew this when I was sending it to you :-)

I dont know whether I can quickly communicate why I think so. Let me try otherwise we will argue next time when we meet :-)

What I wrote is a blanket statement - it does not apply for all the cases of two-opposite-extremist-ideologies, but it applies wherever there are people who have felt/still-bearing the brunt of physical violence. two examples are eezham issue and caste issue. Of course, there is middle ground and I too like it as a solution. But the people who talk about this middle ground is not only minority but is completely incapable of action. How long we can wait for them to become majority or do-instead-of-talk when the people have been still suffering. It is easy to suggest peace and have a prolonged discussion on peace for decades but if I were in the original victim's place, I would know only my pain. When I dont see even a small change in the minds of the original perpetrators of violence, I will have to stand by the original victim. This is what I say in my statement.

If you ask for an instance where I would not like to go by the extreme stand - language issue. Even though this causes disadvantages for some and advantages for others, it is not a serious problem - people are not subjected to mental or physical violence.

4. என் பதில்:

Actually you make good points, and I see where you are coming from. I still don't agree with your conclusion if only because accepting it would means accepting unpalatable compromises. However, I have over the years grown to be slightly nuanced in my position in this manner - whereas *I* will not change my position in these situations (and embrace an extreme), if an *affected person* does so, I will understand their acceptance. This "understanding" (as patronizing as it sounds even though I don't mean it in that way) is different from either accepting it as right or advocating it as good.

To put it simplistically, if an eelam tamil or a caste-oppressed individual resorts to violence as a retort to their oppression, I will not criticize/condemn them for it. But if another person (not one among them) suggests that that is what they *should* be doing, I will criticize that person. In my mind, it is the moral/civic duty of the people that are not affected by a situation to see the bigger/long-term picture and not be as emotionally driven as those who are affected.

thanks,

Srikanth

5. சங்கரபாண்டியின் பதில்:

I agree with you if you include the converse also:

"But if another person (not one among them) suggests that they *should not* be doing what they are doing and that they should stop it at any cost, I will criticize that person."

6. என் பதில்:

I agree.

In the back of my mind, however, I get the feeling that there is a more fundamental philosophical difference that we are not being explicit about (both of us), but I am not able to place a finger on it. I guess it will come out on its own at some point. :-)

thanks for the dialogue,

Srikanth

7. சங்கரபாண்டியின் பதில்:

You are absolutely right. However, honestly I feel that we both have moved from our positions compared to 10 years back and we are still moving. But the problem is that we have much less time to discuss what we agree.

When I look at the big division in the blog-world and seeing its ugliness, I feel that there is no reason to feel so personally hurting each other. We can express our stand even if it is diametrically opposite and still be friends. That way, we will be able to understand the reason for our stands. That would be the first step to come to a middle ground.

8. என் பதில்:

Amen to that.

தமிழ்ப்பதிவுகள்

சண்டே போஸ்ட் - 17

சென்ற வாரத்து பஞ்சாங்கத்தை எடுத்து கிரக சஞ்சாரங்களை ஆராய்ந்து பார்க்க வேண்டும். ஏனெனில், அல் சர்காவியின் மரணத்தை ஒட்டி அமெரிக்க அதிபர் புஷ் ஈராக் குறித்து சொன்ன இரு கருத்துக்களுடன் இங்குள்ள நியூயார்க் டைம்ஸ் பத்திரிக்கை, இங்கிலாந்தின் கார்டியன், இந்தியாவின் ஹிந்து ஆகியவற்றின் ஆசிரியர்கள் நேர்க்கோட்டில் நின்று உடன்பட்ட அதிசயம் நிகழ்ந்தது. முதல் கருத்து தீவிரவாதித் தலைவன் சர்காவியின் மரணம் ஈராக்கிற்கு நன்மை பயக்கக்கூடியது என்பது. இரண்டாவது, ஈராக்கின் உள்நாட்டுப் போர் முடிவுக்கு வந்து விட்டதாக நினைக்கக் கூடாது என்பது. எதிர்பார்க்கக்கூடிய விதத்தில், புஷ் முந்தைய கருத்தை வலியுறுத்தினார், பத்திரிக்கைகள் பிந்தையதை வலியுறுத்தினர் என்றாலும், இந்த அளவுக்கு ஒத்துப் போனதே எனக்குக் கொஞ்சம் ஆச்சரியமாக இருந்தது. மூன்று தலையங்கங்களின் தலைப்புகள் கூட சொல்லி வைத்தாற்போல ஒரே மாதிரி இருந்தன - Death of a Terrorist (NYTimes), Death of a Fanatic (Guardian), Death of a warlord (Hindu). சர்காவியின் மரணத்தை ஒட்டி அவனை ஒரு விடுதலை வீரனாகவோ, ஏகாதிபத்தியத்தின் எதிரியாகவோ நிலைநாட்ட நான் படித்த வரை எந்த ஒரு கருத்துப் பத்தியும் முனையவில்லை. போரின் பனிப்போர்வைக்குப் பின்னிருந்து வரும் எந்த செய்தி உண்மை, எது பொய் என்று தெரியாத சூழலிலும், சர்காவி ஒரு தீய சக்தி என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. ஈராக்கிற்குக் குந்தகம் செய்யும் வகையில், சுன்னி இனத்து சிறுபான்மையினரின் காவலன் என்ற ரூபத்தில் கலவரங்களைத் தூண்டி விட்டு வந்தவனின் மரணம், அந்நாட்டு மக்களுக்கு சற்றேனும் நிம்மதி அளிக்கும் என்று நினைக்க விரும்புகிறேன்.

நான் முன்னமே ஒரு முறை சொன்னது போல், இந்தப் போர் அமெரிக்காவினால் மோசடியான காரணங்களுக்காகவே துவங்கப்பட்டது என்ற போதும், *இன்றைய நிலையில்* ஈராக்கில் அமைதியைக் கொண்டு வர அமெரிக்கப் படை அங்கு தேவைப்படுகிறது என்ற உண்மையை இந்த நிகழ்வு மீண்டும் சுட்டிக் காட்டுகிறது. உண்மையில், அமெரிக்கப்படைகள் திரும்பக்கூடாது என்பதைத்தான் ஈராக்கும், உலக நாடுகளும் வலியுறுத்த வேண்டும். You broke it, you fix it என்ற ரீதியில் தான் பொறுப்பு சுமத்தப் படவேண்டும். இன்றைய நிலையில் ஈராக்கில் இருப்பதனால், அமெரிக்காவிற்கு பெரும் பொருள், படை மற்றும் (உள்ளூரில்) அரசியல் சேதம் என்பதுதான் நிஜம். ஒரு பொறுப்பற்ற விதத்தில் போரைத் துவங்கி நடத்தியதற்கு அவர்கள் செலுத்தும் ஊதியமாகவே இதை உலகம் பார்க்க வேண்டும்.

நிற்க.

இன்றைய வாஷிங்டன் போஸ்ட் நாளிதழிலிருந்து சில சுவாரசியமான கட்டுரைகள்:

1. ஹடிதா: மறுபக்கம்?: ஹடிதா படுகொலைகளின் போது ‘உண்மையில்' என்ன நடந்தது என்பதை அந்நிகழ்வில் பங்கேற்ற ஒரு படைவீரர் தனது தரப்பு வாதமாகக் கூறுகிறார். கொலைக் குற்றம் சாட்டப்பட்டவரிடமிருந்து பல நாட்களுக்குப் பிறகு, ஒரு வழக்கறிஞர் மூலமாக வந்துள்ள கவனமாக செதுக்கப்பட்ட வரிகள் என்ற போதிலும் இப்படியும் நடந்திருக்கலாமோ என்று யோசிக்க வைக்கும் வகையில் உள்ளது. இந்த நிகழ்வு குறித்த செய்திகளைத் தொடர்ந்து வருபவர்கள் கண்டிப்பாகப் படிக்க வேண்டிய செய்தி.
   
   கட்டுரையிலிருந்து:
   

   
   Staff Sgt. Frank D. Wuterich, 26, told his attorney that several civilians were killed Nov. 19 when his squad went after insurgents who were firing at them from inside a house. The Marine said there was no vengeful massacre, but he described a house-to-house hunt that went tragically awry in the middle of a chaotic battlefield.
   ...
   Puckett said that while Wuterich was evaluating the scene, Marines noticed a white, unmarked car full of "military-aged men" lingering near the bomb site. When Marines ordered the men to stop, they ran; Puckett said it was standard procedure at the time for the Marines to shoot suspicious people fleeing a bombing, and the Marines opened fire, killing four or five men.
   

   
   
2. குவாண்டனமோ தற்கொலைகள்: அல் சர்காவி மரணம், ஈராக்கில் புதிய அமைச்சர்கள் நியமனம், ஈரானிடமிருந்து இணக்கமான சமிக்ஞைகள் என்று புஷ் அரசாங்கத்திற்குச் சுமுகமாகப் போய்க் கொண்டிருந்த சென்ற வாரத்தின் முடிவில் குவாண்டனமோ தற்கொலைகள் குறித்த செய்தி வந்து படுத்தியது. இதனால் எரிச்சலுற்ற அதிகாரிகள், இவர்கள் தற்கொலை செய்வது கூட அமெரிக்காவிற்கு எதிரான போரின் ஒரு அங்கமே என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். என்ன தைரியம், எங்களுக்குத் தெரியாமல் நைசாக தற்கொலை செய்து கொண்டு சொர்க்கப் பதவி அடைந்து விட்டார்கள் இவர்கள் என்று கோபமடைந்திருக்கிறார்கள்.
   

   
   Military officials were not releasing the names of the detainees yesterday, but said two were Saudi Arabian nationals and one was a Yemeni national. Harris described them as having close ties to terrorist organizations in the Middle East and said their suicides were "not an act of desperation, but an act of asymmetric warfare against us."
   ...
   "This is a determined, intelligent, committed element," Craddock said. "They continue to do everything they can . . . to become martyrs."
   

   
   
3. வலைப்பதிவர்களின் அரசியல் தாக்கம்: அமெரிக்காவில் வலைப்பதிவர்களின் அரசியல் செல்வாக்கு ஓங்கி வருகிறது. சமீபத்தில் நடந்த ஒரு வலைப்பதிவாளர்கள் சந்திப்பு பெருத்த அரசியல் கவனம் பெற்றிருக்கிறது. பல அரசியல் தலைவர்கள் - செனட்டர்கள், கவர்னர்கள் உட்பட - இதில் கலந்து கொண்டு தமது தரப்பு செய்திகள் மக்களைச் சென்றடையக் கோரி இருக்கின்றனர்.
   
   அரசியல் வட்டங்கள், தலைவர்கள் ஆகியவற்றிலிருந்து விலகி இருந்ததால், இருப்பதனால், வலைப்பதிவாளர்களுக்கு வாசகர்களிடையே கிடைத்திருக்கும் நம்பகத்தன்மையை இது போன்ற நெருக்கங்கள் எப்படி பாதிக்கப் போகின்றன என்பது கவனிக்கப்படவேண்டிய விஷயம்.
   
   கட்டுரையிலிருந்து:
   

   
   Moulitsas, founder of the Daily Kos, is one of the most influential progressive bloggers in America today and a symbol of an expanding Internet-based movement that has led the attacks on President Bush while challenging the Democratic establishment.
   Moulitsas's message is clear and uncompromising. "The media elite has failed us," he says. "The political elite has failed us. Both parties. Republicans failed us because they can't govern. Democrats failed us because they can't get elected."
   Many Democrats see this emerging community as a source of innovation, energy and ideas that will change the way politics and journalism are practiced, and one that will provide a new army of activists for a party badly in need of help.

   
   
4. கதீட்ரல் குடை: நூதனமான, கலைநுட்பமுள்ள பொருட்கள் சிலவற்றை போஸ்ட் ஞாயிறன்று ஒரு தனிப்பத்தியில் பரிந்துரைக்கும். இன்றைய வரிசையில் அப்படிப்பட்ட ஒரு பொருள் கவனத்தைக் கவர்ந்தது. வாஷிங்டனின் புகழ் பெற்ற நேஷனல் கதீட்ரலின் ஜன்னல் அலங்கரத்தைப் பிரதிபலிக்கும் வகையில் ஒரு சாளரக்குடை ஒன்று உருவாக்கியிருக்கிறார்கள். முப்பத்தி இரண்டு டாலர்கள் மதிப்புள்ள இக்குடை அடுத்த முறை அமெரிக்காவிலிருந்து இந்தியா செல்பவர்களின் பரிசுப்பட்டியலுக்கு உகந்தது என்று நினைக்கிறேன்.
   பரிந்துரையிலிருந்து:
   

   
   Brighten your rainy day with this 10-panel umbrella that lets light shine through to stunning effect. The stained-glass design is a reproduction of the cathedral's 25-foot-wide Creation Rose window, which was designed with more than 10,500 pieces of handblown glass.
   

   
   

தமிழ்ப்பதிவுகள்

Music to my ears, but...

சென்ற வார இறுதியில் வெளியான 'Parade' சஞ்சிகையின் கேள்வி-பதில் பகுதியில் கீழ்க்காணும் தகவலைப் படித்துத் தெரிந்து கொண்டேன். இதற்கு முன்னமே இந்த விஷயம் தெரிந்திருந்தால், என் வாழ்வில் இடர்ப்பட்ட பலரது செவிப்புலன்கள் காப்பாற்றப்பட்டிருக்கலாம்.

Q: Why do most people hate the sound of their voice when they hear it on a recording device?
—Victoria W., Wellington, Fla.

A: We hear our own voices primarily through bone conduction, but others hear them only through air conduction. So our voices sound lower in pitch and more resonant to us. In short: We hear our voices through a flattering filter.

பாத்ரூமின் சுவர்களுக்கு நடுவே, கண் மூடி, மனமுருகி, 'பிப..ரே ரா..ம..ரஸம்ம்ம்...' என்று பாடும் போது பாலமுரளிகிருஷ்ணாவே பிரஸன்னாமாவது போல் தோன்றுவது ஏன் என்று இப்பொழுது புரிகிறது...

Link

தமிழ்ப்பதிவுகள்

இட ஒதுக்கீடு: என் இரண்டணா

இட ஒதுக்கீடு குறித்து வலைப்பதிவுகளில் மக்கள் ஏராள தாராளமாக எழுதி முடித்து விட்டதால், ஆட்டத்திற்கு மிகவும் லேட்டாக வருவது போல் ஒரு பக்கம் தோன்றுகிறது. ஆனால், இன்னொரு பக்கம், சுமார் பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்த விவாதங்களின் படிமங்கள் துளியும் மாறாமல், அதே வார்த்தைகள் கொண்டு இன்றளவும் விவாதங்கள் நடப்பதைப் பார்க்கும் போது அவ்வளவொன்றும் தாமதமாகி விடவில்லை என்றும் தோன்றுகிறது.

மேலும், இந்த விஷயத்தில் எல்லாரும் ஆயாசமுற்றிருக்கும் இவ்வேளையில், என்ன வேண்டுமானாலும் சொல்லி விட்டுத் தப்பி விடலாம் என்ற மனக்கணக்கும் உண்டு :-)

For what it’s worth:

1. ‘சாதி அடிப்படையிலான இடஒதுக்கீட்டை ஆதரிக்கிறாயா, இல்லையா?’ என்ற கேள்வியை நான் நிராகரிக்கிறேன். அது ஒரு false choice. சாதியைப் பெருமளவில் கணக்கில் எடுத்துக் கொண்டு, ஆனால் அதை மட்டுமே கணக்கில் கொள்ளாத எஸ்.பி.உதயகுமாரின் முறையை முழுமையாக ஆதரிக்கிறேன். என் பார்வையில், இடஒதுக்கீடு என்பது ‘reparation’னோ, ‘restitution’னோ அல்ல. மாறாக, இன்றைய சமுதாயத்தை ஒரு சமச்சீரான ஒன்றாக மாற்ற அரசாங்கம் மேற்கொள்ள வேண்டிய உபாயங்களுள் (முக்கியமான) ஒன்று. அம்முயற்சியை வெறும் சாதி அடிப்படையில் மட்டும் நிகழ்த்தினால், அது வெற்று அரசியலே அன்றி வேறில்லை.

2. இடஒதுக்கீட்டால் தரம் தாழும், நாட்டின் வளர்ச்சி குறையும் என்பதெல்லாம் புல்ஷிட்.

3. தகுதி என்ற வார்த்தை வெற்றிகரமாக கெட்ட வார்த்தை ஆக்கப்பட்டு விட்டது. இடஒதுக்கீட்டினை முழுமையாக எதிர்ப்பவர்கள் அவ்வார்த்தையைக் கையாண்ட விதமே இதற்கு முக்கியக் காரணமென்றாலும், அவ்வார்த்தைக்கு இந்த அவப்பழி தேவையில்லை. இடஒதுக்கீடு அமலிலிருக்கும் சூழலிலும், தேவைக்கதிகமான தாழ்த்தப்பட்ட மாணவர்கள் விண்ணப்பித்திருக்கும் நிலையில், தேர்ந்தெடுக்கப்படுபவர்கள், தகுதி அடிப்படையில்தான் தேர்ந்தெடுக்கப் படுவார்கள். வேறு வழியில்லை. ‘தகுதி' என்ற வார்த்தைக்கு பதில் ‘உழைப்பு' என்ற வார்த்தையை மாற்றிப் பயன்படுத்தினால் என்ன? ‘நான் இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டுப் படித்து பரிட்சை எழுதினேன், எனக்கு இடம் கிடைக்கவில்லை' என்று சொல்லும் மாணவனிடம் வெளிப்படுவது தனது தகுதி அவமதிக்கப்பட்டது குறித்த கோபமில்லை, தனது உழைப்பு விரயமானதே என்ற விரக்தி தான்.

4. சாதியை மட்டும் அடிப்படையாகக் கொண்ட இடஒதுக்கீட்டினை ஆதரிப்பவர்கள் ‘creamy layer’ விவாதத்தின் போது மட்டும் ஏன் பின் வாங்குகிறார்கள், அல்லது தடுமாறுகிறார்கள்?

உதாரணம் - 1: பத்ரியின் பதிவிலிருந்து:
பிற்படுத்தப்பட்டோருள் Creamy layer என்று முடிவுசெய்து அவர்களுக்கு இட ஒதுக்கீடு இருக்கக்கூடாது எனலாமா?

பதில்: சமூகத்தின் நலனுக்காக ஏற்படுத்தப்பட்ட சலுகையை தமக்குள்ளாக எவ்வாறு பிரித்துக்கொள்வது என்று பிற்படுத்தப்பட்ட சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்களே முடிவு செய்ய வேண்டும். முற்படுத்தப்பட்ட சமூகத்தினர் இதனை வேண்டுவதை பிற்படுத்தப்பட்டோர் தவறாக எடுத்துக்கொள்ள நேரிடலாம்.

உதாரணம் -2: ஞாநியின் கட்டுரையிலிருந்து:
சாதி அடிப்படையிலான இட ஒதுக்கீட்டு முறையில் சின்னச் சின்ன பிரச்னைகள் உண்டுதான். பிற்படுத்தப்பட்ட சாதியிலும், தாழ்த்தப்பட்ட சாதியிலும் முதல் தலைமுறையாகக் குடும்பத்தில் படிக்க வருபவருக்கும், அந்தந்த சாதிக்குள் இருக்கும் ஏழைக்கும் முன்னுரிமை தேவைப்படுகிறது. ஆனால், இந்தப் பிரச்னைகள் சாதி அடிப்படையை நீக்குவதால் தீரக்கூடியவை அல்ல. சாதி அடிப்படை ஒதுக்கீட்டைக் கொடுத்துவிட்டு, அதில் மேலும் என்ன சீர்திருத்தம் தேவை என்று யோசிப்பதே நியாயமானது.

உதாரணம்-3: பேராசிரியர் ராகுல் வர்மனின் கட்டுரையிலிருந்து:
Let’s put the creamy layer argument also in perspective now. Point is that such elite education which has so many barriers – expensive and time consuming coaching, expensive education, elite culture, etc. is under the present order going to be a preserve only of a select few. All we are saying is whether it is going to be the preserve of a few higher castes or some of the other castes can also find an entry. Even if it is backward IAS’s daughter, so be it, finally many others are also IAS’s wards, so how does it make a difference? As has been rightly said by the critiques, it’s a populist measure for the votes. etc. But so is every single policy of the govt. and so it will be in a ‘vote bank democracy’ – either for the votes directly, or for generating resources for the next election. When an Ambani or an Enron is granted abominable concessions, why don’t we come on streets and say, “it is for money for the next elections.”

ஆக, பத்ரி ஜகா வாங்குகிறார், ஞாநி ஒத்திப்போடுகிறார், பேராசிரியரோ சுத்தமாக குழப்பி அடிக்கிறார்.

எனக்கு இதில் குழப்பமில்லை. இன்று இந்தியாவில் மிகத்தரமான உயர்கல்வி பெறத்தேவை இவ்வளவு, அதற்கு ஒரு குடும்ப வருமானத்தின் தேவை இவ்வளவு என்று மிகவும் தாராளமான கணக்குகளை முன்வைத்து, இதை விட அதிகம் சம்பாதிக்கும் குடும்பங்களுக்கு இட ஒதுக்கீடு தேவையில்லை என்று சொல்வதில் என்ன தயக்கம்? உதாரணமாக, இன்றைய அளவில் மாதம் ஒன்றுக்கு ஐம்பதாயிரம் ரூபாய் சம்பாதிக்கும் குடும்பங்களுக்கு இடஒதுக்கீடு கிடையாது என்று சொல்வதில் யாருக்கு என்ன ஆட்சேபம் இருக்க முடியும்?

5. ஒட்டு மொத்த இடஒதுக்கீடு விஷயத்திலும் வடக்கிந்தியர்களின் கடுமையான பிற்போக்குவாதம் எரிச்சலளிக்கிறது. இங்கே (அமெரிக்காவில்) எனது அலுவலக நண்பரொருவர் (வடக்கிந்தியர்) எனக்கு மின்னஞ்சலில் ஒரு “ஜோக்“ அனுப்பினார். இந்தியாவில் இடஒதுக்கீட்டை கிண்டல் செய்யும் மோசமான துணுக்கு. நானும் அவரும் இட ஒதுக்கீடு குறித்துப் பேசியதே இல்லை. நான் கண்டிப்பாக இடஒதுக்கீட்டை எதிர்ப்பவனாகத் தான் இருப்பேன் என்ற அனுமானம் அவருக்கு ஏற்பட்டது எப்படி? இவ்விஷயத்தில் (இடஒதுக்கீட்டிற்கு எதிரான) ஒருமித்த கருத்து ஒன்று இருப்பதான பிரமை உண்டானது எதனால்?

6. அமெரிக்க அரசாங்கத்தின் ‘affirmative action’ மற்றும் ‘diversity’ திட்டங்களால் பயனடையும் இந்தியர்கள் அநேகம். குறிப்பாக வாஷிங்டனில் அரசாங்க காண்டிராக்டுகளுள் இவ்வளவு சதவிகிதம் சிறுபான்மையினர் நடத்தும் நிறுவனங்களுக்குத் தரப்பட வேண்டும் என்று சட்டங்கள் உண்டு. அவற்றிற்காக க்யூவில் நிற்கும் இந்தியர்களிடம் போய் இடஒதுக்கீடு பற்றி கருத்துக் கேட்க வேண்டும்.

சண்டே போஸ்ட் - 16

முதலில்...

தி ஹிந்து நாளிதழின் சனிக்கிழமை இதழில் முதல் பக்கச் செய்தியிலிருந்து:

“Rahul Mahajan, son of the murdered Bharatiya Janata Party leader Pramod Mahajan, was hospitalised in a critical condition on Friday after snorting cocaine. Pramod Mahajan's personal secretary Bibek Moitra, who also took cocaine, died.”

அதே நாளிதழின் ஞாயிற்றுக்கிழமை இதழின் முதல் பக்கச் செய்தியிலிருந்து:

“Rahul Mahajan was hospitalised in a critical condition and Pramod Mahajan's personal secretary Bibek Moitra died under mysterious circumstances early on Friday.”

வதந்தி செய்தியாகலாம், செய்தி வதந்தி ஆகலாமா?

நிற்க.

இன்றைய வாஷிங்டன் போஸ்ட் நாளிதழிலிருந்து சில சுவாரசியமான கட்டுரைகள்:

1. ஹீரோவா, வில்லனா?: வெனிசுவெலாவின் ஹூகோ சாவேஸ் குழப்புகிறார். ஒரு பக்கம் வெனிசுவெலாவில் சமூகச் சீரமைப்பு, எண்ணெய் வளத்தை தேசியமயமாக்கல் என்றெல்லாம் நல்ல விதமாகவும், இன்னொரு பக்கம் பத்திரிக்கைகளைக் கட்டுப்படுத்துதல், மற்ற லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளின் அரசியலில் தலையிடல் என்றெல்லாம் மோசமாகவும் நடந்து கொள்ளும் இவரிடம் ‘நாயகன்' ஸ்டைலில் தான் கேள்வி கேட்கத் தோன்றுகிறது. நேற்றைய போஸ்டில் வெளியான தலையங்கத்தில் அமெரிக்காவில் பிரபலப்படுத்தப்பட்டுவரும் இவரது ‘மறுபக்கத்தை' ஆராய்ந்திருந்தார்கள்.
   
   குறிப்பாக மற்ற தென்னமரிக்க நாடுகளில் இவரது புகழ் மங்கி வருவது பற்றியும், அது ஏற்படுத்தும் அரசியல் தாக்கத்தைப் பற்றியும் சுவையான தகவல்கள் தந்திருந்தார்கள்.
   
   கட்டுரையிலிருந்து:
   

   
   Now at last, Mr. Chavez is the object of a growing backlash from leaders around Latin America -- from Brazil, Peru, Colombia, Mexico and Nicaragua, among other countries. In part, the politicians are responding to foolish overreaching by Mr. Chavez, who has been busy trying to turn Bolivia into a satellite state while suggesting he has similar plans for much of the rest of the continent. Latin Americans don't like imperialism, whether it comes from Washington or Caracas. And even leftist leaders, like those who rule in Brazil and elsewhere in South America, find it hard to imagine themselves prospering in a Venezuela-led economic bloc that includes Cuba but shuns the United States.
   

   
   
2. ஈரானும் புஷ் அரசாங்கத்தின் உள்குத்துக்களும்: சில நாட்களுக்கு முன்பு ஈரானின் தலைவர் அகமதிநிஜாத் அமெரிக்காவிற்கு ஒரு அரைவேக்காட்டுத்தனமான கடிதம் எழுதியிருந்தார். உலகத்தில் ஜனநாயகத்தின் தோல்வி, பொது வாழ்வில் மதத்தின் தேவை என்று மனம் போன போக்கில் எழுதப்பட்டிருந்த அக்கடிதத்திற்கு புஷ் அரசாங்கம் எத்தகைய எதிர்வினை ஆற்ற வேண்டும் என்பது பற்றி பெரிய சர்ச்சை நடந்தது. ‘கடிதம் எழுதியது தான் முக்கியமே ஒழிய அதில் எழுதப்பட்டிருப்பது முக்கியமல்ல' என்று சொன்னவர்கள், அமெரிக்கா அதற்குக் கொஞ்சம் சமரசமான பதில் கொடுக்க வேண்டும் என்று விரும்பினர். அமெரிக்கா சில நாட்களுக்கு முன்பு ஈரானுடன் பேச்சு வார்த்தைக்குத் தயார் (சில விதிமுறைகளுக்கு உட்பட்டு) என்று சொன்னது இதன் விளைவே என்று கருதப்படுகின்றது.
   மேலும், ஈராக்கில் நிலவரம் படு மோசமாக இருக்கும் இன்றைய நிலையில் சேனி, ரம்ஸ்பெல்டு கோஷ்டியினரின் பேச்சுக்கள் புஷ்ஷிடம் எடுபடுவதில்லை என்றும், முக்கிய முடிவுகளில் அவர்கள் ஓரம்கட்டப் படுகிறார்கள் என்றும் பேச்சு அடிபடுகிறது. இக்கட்டுரை இவ்விரண்டு நிகழ்வுகளையும் தொடர்புபடுத்தி, எப்படி ஈரான் ஒரு சமரச சூழலுக்கு வருவதற்கு இந்த நிலையைப் பயன்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்று சொல்கிறது.
   

   
   Cheney still has strong allies in the administration, particularly Defense Secretary Donald Rumsfeld. But the Pentagon is increasingly seen as the source of problems rather than solutions for this administration as Iraq goes from bad to worse, with the military, financial and moral costs of the American effort mounting toward unbearable levels.
   ...
   Bush is more open to a diplomatic outcome for the Iranian crisis than he was on Iraq. He knows he can muster no significant international support for intervention in Iran. But the Iranians have the capacity to bring about the return of Dick Cheney to policy dominance if they continue to overplay their hand.
   

   
   
3. மால்டா மாறுகிறது: இத்தாலிக்கும் ஆப்பிரிக்க நாடுகளான டுனிஷியா, லிப்யா ஆகியவைகளுக்கும் மத்தியிலான மெடிட்டரேனியன் கடலில் இருக்கும் சின்னஞ்சிறு தீவு நாடான மால்டாவில் குடியேற்றப் பிரச்னை கடுமையாகிக் கொண்டிருக்கிறது. குறிப்பாக இத்தாலி செல்ல விரும்பி படகேறும் ஆப்பிரிக்கர்கள் தொலைந்து போயோ, படகு பழுதாகியோ, மால்டாவில் தரையிறங்கி விடுகிறார்கள். நான்கு லட்சம் பேர்களே கொண்ட இந்த நாட்டில் இவர்கள் வரவேற்கப்படுவதில்லை. மாறாக வந்தவுடன் நாற்பத்தி ஐந்து நாட்கள் கட்டாய சிறைத்தண்டனை (மோசமான சூழலில்) அனுபவிக்க வைக்கப்படுகிறார்கள். அதன் பிறகும் கடும் சமுதாயப் புறக்கணிப்புடன் வாழ வேண்டிய சூழலில் உள்ளனர்.
   
   மால்டா நாட்டு மக்களோ, ‘இவர்கள் எங்களுக்குத் தேவையில்லை, இங்கே வந்தது அவர்களது தவறு’ என்ற ரீதியில் வெளிப்படையான இனவாதம் பேசுகிறார்கள்.
   
   கட்டுரையிலிருந்து:
   

   
   Nearly all were aiming for Italy and mainland Europe. But when their skiffs foundered or ran out of gas, they found themselves in a nation of just 400,000 people, more densely populated than Bangladesh, where families have known each other for generations and people from the next village are considered outsiders.
   "There is a feeling of 'My God, we are being invaded!' " said Katrine Camilleri, a lawyer with the Jesuit Refugee Service, which aids the boat people. "It's becoming more and more acceptable for people to openly say, 'We don't want them.' "
   ...
   We don't want a multicultural society," said Martin Degiorgio, a leader of the Republican National Alliance, an anti-immigrant group formed last year. "Haven't you seen the problems it has brought to France and Britain?"
   

   
   
   
4. ஃபுட்பால் எனப்படும் சாக்கர்: காற்பந்து உலகக்கோப்பை வந்தே விட்டது. எனக்கு காற்பந்துப் போட்டியில் அவ்வளவு ஆர்வமில்லை என்றாலும், இந்த உலகக் கோப்பைப் போட்டிகளை மட்டும் தவறாமல் பார்ப்பேன்.
   
   இன்றைய போஸ்டில் இப்போட்டிகளை ஒரு சுவாரசியமான கோணத்தில் அணுகியிருக்கிறார்கள். வாஷிங்டனில் இருக்கும் (விளையாடும் நாடுகளின்) தூதரகங்களின் அதிகாரிகளைப் பேட்டி கண்டு அவர்கள் கருத்துக்களைக் கேட்டிருக்கிறார்கள். சில பதில்கள் diplomatic-ஆக உள்ளன. மற்றவை all is fair in love, war and football என்ற ரகத்தில் உள்ளன.
   
   கட்டுரையிலிருந்து:
   

   
   Q: Okay, we don't want to provoke an international incident, but what team would you least like to see win the World Cup?
   Argentina: Oh, I can't answer that. It is not a question for a diplomat.
   Brazil: Argentina, for sure. I'm sure if you ask an Argentinian, they will say Brazil. Our countries are good friends which is probably why the rivalry is so strong.
   

   
   

தமிழ்ப்பதிவுகள்