சண்டே போஸ்ட் - 21

இன்றைய வாஷிங்டன் போஸ்ட் நாளிதழிலிருந்து சில சுவாரசியமான கட்டுரைகள்:

1. ஈராக்கின் பேசப்படாத மரணங்கள்: ஹடிதா, மஹ்மூதியா போன்ற வெளிச்சத்துக்கு வந்துள்ள ராணுவ வரம்பு மீறல்கள் தவிர்த்து, அன்றாட வாழ்வில் விபத்துக்களாகவும், போரின் எதேச்சை நிகழ்வுகளாகவும் நடந்து வரும் மரணங்கள் குறித்து இக்கட்டுரை பேசுகிறது. தவறிழைக்க நினைக்காமல், ஒழுங்காக செயல்பட முனையும் வீரர்களும் சூழ்நிலைகளின் விளைவாக நிதானமிழந்து செயல்பட நேர்கிறது என்று சொல்கிறது. அது தவிர, அமெரிக்க வீரர்களின் உயிரிழப்புகளை துல்லியமாக கணக்கு வைத்திருக்கும் ராணுவம், ஈராக்கிய சிவிலிய உயிரிழப்புகளைப் பற்றி எந்தத் தகவலையும் சேமிக்கவில்லை என்று குற்றம் சாட்டுகிறது.
   
   ஈராக்கிய உயிர்களை அமெரிக்க உயிர்களுக்குச் சமமாக மதியாமையே இத்தகைய வேறுபாட்டிற்கு அடிப்படைக் காரணம் என்று சொல்கிறது.
   

   
   This disdain for counting bodies, especially those of Iraqi civilians killed in the course of U.S. operations, is among the reasons why U.S. forces find themselves in another quagmire. It's not that the United States has an aversion to all body counts. We tally every U.S. service member who falls in Iraq, and rightly so. But only in recent months have military leaders finally begun to count -- for internal use only -- some of the very large number of Iraqi noncombatants whom American bullets and bombs have killed.
   ...
   "You have to understand the Arab mind," one company commander told the New York Times, displaying all the self-assurance of Douglas MacArthur discoursing on Orientals in 1945. "The only thing they understand is force -- force, pride and saving face." Far from representing the views of a few underlings, such notions penetrated into the upper echelons of the American command. In their book "Cobra II," Michael R. Gordon and Gen. Bernard E. Trainor offer this ugly comment from a senior officer: "The only thing these sand niggers understand is force and I'm about to introduce them to it."
   

   
   மற்றொரு செய்தியில், ஹடிதா குறித்த ராணுவ ஆய்வின் அறிக்கையிலிருந்து சில பகுதிகள் வெளி வந்திருக்கின்றன. வீரர்களும் அதிகாரிகளும் அந்நிகழ்வைக் கையாண்ட விதம் முற்றும் சரியில்லை என்று இவ்வறிக்கை குற்றம் சாட்டுகிறது.
   
   
2. ஈரான் புரட்சி முயற்சிகள்: 1999-ஆம் ஆண்டு இதே நாளில், ஈரானில் மாணவர்கள் திரண்டெழுந்து அந்நாட்டின் மதகுருமார்களின் அரசியலை எதிர்த்து புரட்சி செய்ய முயன்றனர். சைனாவின் தியானென்மான் போலவே, இம்முயற்சியும் ராணுவத்தால் நசுக்கப்பட்டது. அதில் பங்கு பெற்ற மாணவர்களின் இன்றைய கருத்துக்களை இக்கட்டுரை முன்வைக்கிறது. சைனாவைப் போலவே இங்கும் அம்மாணவ இயக்கம் இன்று சிதறிப் போயிருக்கிறது. ஈரானிய அரசியல்வாதிகள் தாம் அமெரிக்காவிற்கு எதிரான ஒரு போரில் இருப்பது போல மக்களை திசை திருப்பி வைத்திருப்பதாகவும், அதனால் அம்மக்கள் புரட்சியில் இப்பொழுது ஆர்வம் செலுத்தவில்லை என்றும் சொல்கிறது.
   
   மாணவர்களும் இன்று 'புரட்சியெல்லாம் வேண்டாம், சீர்திருத்தம் வந்தால் போதும்' என்று தங்கள் நிலையை மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
   

   
   Naturally, Iran's regime will not celebrate today's anniversary, but neither will Iran's opposition. The Iranian student movement is a shambles -- divided, confused and lacking any cause for celebration. In extensive conversations with students and student veterans of the 1999 protests, who asked to remain anonymous because of fears about their safety, I found that one message emerged loud and clear: Iran does not need another revolution, but it is in desperate need of reform.
   

   
   
3. ஒரு விஞ்ஞானியின் பார்வையில் கடவுள்: எனக்கு நீண்ட நாளாக இருக்கும் ஒரு தீராத சந்தேகம், கடவுள் நம்பிக்கை வைத்திருக்கும் விஞ்ஞானிகளுடைய நம்பிக்கைக்கு ஆதாரங்கள் என்ன என்பது. அவர்கள் கடவுளை எப்படி உருவகப்படுத்திக் கொள்கிறார்கள், தங்கள் அறிவியலோடு எப்படி சமரசம் செய்து கொள்கிறார்கள் என்ற கேள்விகளுக்கு ஒவ்வொரு விஞ்ஞானியும் ஒவ்வொரு விதத்தில் விடை சொல்வார்கள் என்று நினைக்கிறேன். அப்படிப்பட்ட ஒரு விஞ்ஞானி இது குறித்து எழுதிய புத்தகத்திற்கான மதிப்புரை இன்றைய புத்தகக் கொத்தில் உள்ளது. 'The Language of God' என்ற இப்புத்தகத்தை Francis Collins என்ற மரபணுவியலாளர் எழுதியுள்ளார்.
   

   
   Collins writes just enough about his youth for us to learn that he was brought up in a household indifferent to religion; he became an agnostic in college and an atheist in graduate school, where he studied chemistry. Only in medical school did he reverse that trajectory, gradually accepting the existence of God and embracing evangelical Christianity -- led to belief, like St. Augustine, less by longing than by reason.
   
   Reason persuaded him that the universe could not have created itself; that humans possess an intuitive sense of right and wrong, which he calls, following Immanuel Kant, "the Moral Law"; and that humans likewise feel a "longing for the sacred." The source of this longing, the Moral Law and the universe, he came to believe, was the God described in the Bible, a transcendent Creator, Companion, Judge and Redeemer. He found additional evidence of a Creator in the eerie ability of mathematics to map the universe and in the numerous material properties -- from the slight imbalance between matter and anti-matter in the Big Bang to the binding energy within the atomic nucleus -- that seem to have been exquisitely tuned to fashion a world that would give rise to complex forms of life.
   

   
   

தமிழ்ப்பதிவுகள்