சண்டே போஸ்ட் - 20

சென்ற வாரம் புதனன்று புதிய சுப்பர்மேன் படம் வெளியானது. அன்று காலை அலுவலகம் சென்று கொண்டிருக்கையில், கார் ரேடியோவில் படத்தைப் பார்த்த ஒருவர் அது குறித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். படத்தின் தொழில்நுட்ப சாகசங்களை கொஞ்ச நேரம் சிலாகித்து விட்டு சட்டென்று கியர் மாற்றி, "உண்மையில் இந்தப் படம் கிறித்துவ மதக்கோட்பாடுகளை அடிப்படையாகக் கொண்ட படம்" என்று சொல்லி வைத்தார். கூட உரையாடிக் கொண்டிருந்தவர் உடனே சுவாரசியமாகி, விளக்கிச் சொல்லுமாறு கேட்க, அவர், "யோசித்துப் பாருங்கள், அமெரிக்காவில் தீவிரவாத பயங்களும் போர்க்குழப்பங்களும் நிறைந்திருக்கும் இந்நாட்களில், அன்றாட வாழ்வில் எப்பொழுது என்ன நடக்குமோ என்று மக்கள் அஞ்சிக் கொண்டிருக்கையில், ஒரு அதிரூப சர்வசக்தி பொருந்தியவன் 'திரும்பி' வந்து நம்மைக் காப்பாற்றுகிறான் என்ற கதையை அப்படித்தானே பார்க்க முடியும்" என்றார்.

சுவாரசியமாக இருந்ததால், அலுவலகம் வந்ததும் வலையில் கொஞ்சம் துழாவிப் பார்த்தேன். சுலபமாக இக்கட்டுரை கிடைத்தது. படத்தின் இயக்குனரே இதை ஆமோதித்திருக்கிறார்:

Superman Returns is splashed with enough Christian imagery for a cathedral full of stained-glass windows.

The movie's director is Jewish. So were the two teenagers who created the Superman character - based in part on Jewish sacred stories and legends - in 1932. Nonetheless, obvious images from iconic Christian art and stories are as common in this film as product placements are in most summer blockbusters:

Superman, having been sent by his father, saves the world while (almost) sacrificing his own life. The villain, Lex Luthor, stabs him in the side. While he is being brutally beaten, the only sympathetic face belongs to a "fallen woman."

Director Bryan Singer has said he sees Jewish and Christian roots in Superman.

"So it's sort of the American dream combined with a little bit of the myth, the concept of Messiah. He's the Jesus Christ of superheroes," he told the magazine Wizard last year.

இதில் தவறாக எதுவும் இருப்பதாக நான் கருதவில்லை. சுவாரசியம் கருதி மட்டுமே பகிர்ந்து கொண்டேன்.

நிற்க.

இன்றைய வாஷிங்டன் போஸ்ட் நாளிதழிலிருந்து சில சுவாரசியமான கட்டுரைகள்:

1. தோஹா சுற்றின் தொடரும் தோல்வி: ஜெனீவாவில் நடந்து வந்த சர்வதேச வர்த்தக அமைப்பின் (WTO) தோஹா சுற்றுப் பேச்சுவார்த்தைகள் மறுபடியும் எந்த ஒரு உடன்படிக்கையும் இல்லாமல் முடிக்கப்பட்டிருக்கிறது. உடன்படிக்கை எதுவும் நிகழும் என்ற நம்பிக்கையும் கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை இல்லை என்று சொல்லப்படுகிறது. விவசாய மானியங்கள் குறித்த விவாதங்கள் எதிர்பார்த்தபடியே அமெரிக்கா/ஐரோப்பாவிற்கும் மூன்றாம் உலக நாடுகளுக்கும் இடையேயான வாக்குவாதங்களாக மாறி விட்டுள்ளன. அமெரிக்கா வளரும் நாடுகள் மானியங்களை ஒழிக்க முயன்றால் தானும் முயல்வதாகக் கூறுகிறது. வளரும் நாடுகளோ தங்கள் நாடுகளில் வழங்கப்படும் மானியங்களையும் அமெரிக்க மானியங்களையும் ஒரே நிலையில் வைத்து ஒப்பிடவே முடியாது என்று வாதிடுகின்றன.
   
   ஜெனீவா பேச்சு வார்த்தைகளில் இந்தியாவின் கமல்நாத் சரியாகச் செயல்படவில்லை என்று குறிப்பாக கட்டுரை சுட்டிக் காட்டுகிறது:
   

   
   Among the most militant among the developing country ministers was India's Nath. He infuriated U.S. and other officials by announcing on Friday, just as the conference was beginning, that he was strongly considering leaving early because of the lack of promise for a breakthrough. And, according to participants at one Friday night meeting, Nath showed up very late because, he said, he wanted to catch the World Cup soccer match between Argentina and Germany -- although the representatives of Argentina had come to the meeting on time.
   
   Nath and other ministers from developing nations were particularly critical of the United States for refusing to break the stalemate by going further in reducing subsidies. The hard-line U.S. position helped take some of the pressure off of European Union negotiators, who have been vilified at past WTO meetings as the biggest coddlers of rich farmers.
   

   
   இன்னொரு செய்தியில், அமெரிக்கா தனது விவசாயிகளுக்கு விவசாயம் பண்ணாமல் இருப்பதற்காக கொடுக்கும் மானியங்கள் பற்றி ஒரு நீண்ட கட்டுரை வெளியாகி இருக்கிறது.
   
   இரண்டு விஷயங்களையும் சேர்த்து வாசிக்கையில், வளரும் நாடுகள் சொல்வதில் நியாயம் இருப்பதாகவே தோன்றுகிறது.
   
   
2. குவாண்டானமோ சட்டங்கள்: சென்ற வாரம் அமெரிக்க உச்ச நீதி மன்றம் குவாண்டானமோக் கைதிகளைப் பற்றி அளித்த ஒரு தீர்ப்பு புஷ் அரசாங்கத்திற்கு ஒரு பின்னடைவாகக் கருதப்படுகிறது. அதன்படி, புஷ் அரசாங்கம் இந்நாட்டுப் பாராளுமன்றத்தை கலந்தாலோசிக்காமல் தன்னிச்சையாக உருவாக்கிய (அக்கைதிகள் எப்படி விசாரிக்கப்படுவார்கள் என்பது பற்றிய) சட்டங்கள் செல்லுபடியாகாதவை என்றாகிவிட்டன. இப்பொழுது அக்கைதிகள் எப்படி சட்டத்தின் முன் நிறுத்தப்படுவார்கள் என்பதை அமெரிக்கப் பாராளுமன்றம் முடிவு செய்ய வேண்டும். அச்சட்டங்களை அமல் செய்வது மட்டுமே புஷ் அரசாங்கத்தின் வேலையாக இருக்கும்.
   
   இன்று போஸ்ட் வெளியிட்டுள்ள தலையங்கம் இத்தீர்ப்பை ஒரு வாய்ப்பாகக் கருதும்படி வலியுறுத்துகிறது. ஒழுங்கான, சர்வதேச சட்டங்களை மீறாத ஒரு புது அமைப்பை உருவாக்கும்படி கோருகிறது.
   

   
   At a minimum, Congress should force the administration to publish the guidance it gives to personnel in the field concerning the article's meaning. More broadly, it should consider legislation putting meat on the treaty's rather bare bones. It should consider every exceptional practice the administration has tried to justify: from "waterboarding" and other practices of torture and near-torture to "renditions" of suspects to foreign governments to the holding of prisoners incommunicado. One obvious place to start would be to stipulate that the CIA's network of secret prisons is not consistent with Geneva's requirements: Its detainees must be transferred to U.S. facilities, registered with the International Red Cross and guaranteed humane treatment.
   

   
   
3. கிராமங்களில் சுற்றுலா: சிறு வயதில் இந்திய கிராமம் ஒன்றில் வசித்த ஒரு அமெரிக்கப் பெண்மணி தனது நினைவுகளை அசைபோட மீண்டும் இந்தியா சென்று வந்து தனது பயணம் குறித்து எழுதியிருக்கிறார். ராஜஸ்தான் ஜெய்ப்பூர் அருகே உள்ள இவர் சென்ற இடம் உண்மையிலேயே கிராமமா என்பது கட்டுரை படிக்கையில் சந்தேகமாக இருக்கிறது. இருந்தாலும் சுவாரசியமான கட்டுரை.
   

   
   I was looking for something that feels a little more real, like what I had found more than 20 years back. I was an American kid of 6 when I first set foot in a Rajasthani village where my father was born and raised. After the initial culture shock -- no electricity or running water, for starters -- I glimpsed a world of color, anchored in old ways. Admittedly, I've looked back since then with misty eyes -- something my next trip to the village, in 2004, didn't cure me of. After all I'd heard about the flight of Indians (including some of my cousins) to cities, I expected a scene straight out of a Feed the Children ad. Instead, green fields of wheat and mustard swayed in the breeze. Schoolchildren treated me to dance and song. Women in red saris with gold and silver trim grabbed my hand and led me into their homes for a cup of chai.
   

   
   
4. சிறகுகளுடன் ஒரு புத்தகம்: எனக்கு நவீனக் கலைப்படைப்புகள் பெரும்பாலும் சுத்தமாகப் புரிவதில்லை என்றாலும், அபூர்வமாக அத்தகைய ஒரு ஓவியமோ சிற்பமோ பார்த்தவுடன் சட்டென்று மனதில் உட்கார்ந்து விடும். ஏனென்று தெரியாது. இன்று காலை பேப்பரைப் புரட்டிக் கொண்டிருக்கையில் அப்படி ஒரு படம் - ஒரு சிற்பத்தின் படம் - தென்பட்டது:
   
   "Book with wings" என்ற தலைப்பிலான இந்தப் படைப்பை Anselm Kiefer என்ற ஜெர்மானியக் கலைஞர் உருவாக்கியிருக்கிறார். இந்த வாரம் வாஷிங்டன் ஸ்மித்ஸோனியத்தின் ஹெர்ஷார்ன் ம்யூசியத்தில் அவரது படைப்புகள் கண்காட்சியில் உள்ளன.
   
   அவரது படைப்புகள் இன்னமும் சில.
   

தமிழ்ப்பதிவுகள்