வே.வி.ப.த.க

நண்பர் தொலைபேசினார்.

"அண்ணே, நாளைக்கு காலம்பற கிளம்பறோம், வரீங்களா?".

"எப்போ திரும்பி வருவோம்?"

"நாளை நைட்டே..."

"கண்டிப்பா?"

"கண்டிப்பா"

"சரி, வீட்டுல மனு போட்டுப் பார்க்கிறேன்".

வீட்டில் மனு ஏற்றுக்கொள்ளப்பட, காலை எட்டு மணிக்குக் கிளம்பினோம். மூன்று பேர், ஒரு கார். செல்ல வேண்டிய இடம் தெரியாது. நான்கு மணி நேரப் பயணத்திற்குப் பிறகு ஒரு ஓட்டலைச் சென்றடைந்தோம். அங்கு சந்தித்த மற்றொரு நண்பர், எங்கே போய்ச் சேர வேண்டும் என்று கண்டுபிடித்தார். இன்னொரு கார். தோராயமாகச் சொல்லப்பட்ட வழித்தடம், GPS, மற்றும் சொந்த அறிவு ஆகிய சந்தேகோபாஸ்தமான உபகரணங்களோடு நாங்கள் சுலபமாகத் தொலைந்து போனோம். நகரத்தின் ஒரு மர்மமான மூலையில் கொஞ்சம் திகிலோடு வேறு வழியில்லாமல் இஷ்டத்துக்கு ஓட்டிக் கொண்டிருக்கையில் திடீரென செல்ல வேண்டிய இலக்கிற்கு ஒரு திசைப்பலகை கிடைத்தது. ஒரு பொக்கிஷம் போல அதைத் தொடர்ந்து, பார்த்துப் பார்த்து ஓட்டி, கடைசியாகப் போய்ச்சேர்ந்தோம்.

காலையிலிருந்து சாப்பிடாமல் கடும் பசி. சென்ற இடத்தில் எல்லோரும் சாப்பிட்டு முடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். மீதி இருந்தது சில சிக்கன் பீட்சாத் துண்டுகள். எங்களில் அசைவர் ஒருவர். நானும் மற்றொருவரும் வெளியில் வந்தோம். ஒரு மேசையில் சில காலை டோநட்டுகளும் ஒன்றிரண்டு பிஸ்கெட்டுகளும் இருந்தன. காஞ்ச மாடு meets கம்பங்கொல்லை. சாப்பிட்டு முடித்து எல்லோரும் வெளியே வந்தார்கள். ஐம்பது டிகிரிக் குளிர். கோட்டெல்லாம் கொண்டு வரவில்லை உட்காருவதற்கெல்லாம் வசதியாக இடமில்லையாதலால், எல்லோருடனும் வெட வெடவென்று நடுங்கியபடி நின்று கொண்டிருந்தோம்.

சூரியன் சரியச்சரிய, குளிர் கூடக்கூட, அதே மாதிரி வெளியில் இன்னமும் ஐந்து மணி நேரம் நிற்கப்போகிறோம் என்பது அப்பொழுது தெரியவில்லை. அந்த டோநட்டுகளுக்குப் பிறகு, இரவில் ஒரே ஒரு புரிட்டோ மட்டும் தான் சாப்பிடப் போகிறோம் என்பது அப்பொழுது தெரியவில்லை. எல்லோர் வேலையும் ஒரு வழியாக முடிந்து கிளம்ப இரவு பனிரெண்டரை ஆகப்போவது அப்பொழுது தெரியவில்லை. மிகுந்த களைப்போடு வண்டி ஓட்டிக் கொண்டு வீடு போய்ச்சேரப்போவது மறுநாள் காலை ஐந்து மணிக்கு என்பதும் அப்பொழுது தெரியவில்லை.

தெரிந்ததெல்லாம், அந்தக் குளிரில் நிற்க ஆரம்பித்த சில நிமிடங்களில், ஒரு எதேச்சையான விநாடியில், சிநேகமான சுபாவத்தோடு எங்களை அணுகிய அவரைச் சந்திக்க முடிந்தது என்பதுதான்.

தலைப்பு இப்பொழுது புரிந்திருக்கும். :-)