சுஜாதா, பிராமணர், தலித்

விகடனில் இந்த வாரம் சுஜாதா கட்டுரையைப் படித்து விட்டு கொஞ்சம் நீளமாக ஒரு பதிவை எழுதினேன். சரியாக வரவில்லை, அழித்து விட்டேன். எழுதாமலே விடவும் மனது கேட்கவில்லையாதலால், சுருக்கமாக ஒரு பதிவு.

இந்த வார கற்றதும் பெற்றதும் கட்டுரையில் பிராமணர் சங்க நிகழ்ச்சி ஒன்றில் கலந்து கொண்டதைப் பற்றியும் பொதுவாக பிராமணர்களின் சமூகப் பிரச்னைகள் பற்றியும் எழுதியிருக்கிறார். அச்சங்கத்தின் வெள்ளிவிழா மாநாட்டில் அவருக்கு 'வாழ்நாள் சாதனை விருது' வழங்கப்பட்டதை ஒட்டி எழுதப்பட்டது.

முதலில் சாதி சார்ந்த சங்கங்களை அங்கீகரிப்பதே தவறு. அதுவும் மேல்சாதி சங்கங்கள் கண்டிப்பாக ஆதரிக்கப் படக் கூடாது; 'அவங்க எல்லாம் வச்சிருக்காங்க' என்பதெல்லாம் சும்மா பம்மாத்து வாதம்.

கற்றவர்கள் இது போன்ற சங்கங்கள் தரும் விருதுகளைப் பெற்றவர்கள் ஆவது பெருமைக்குரிய விஷயமல்ல.

இதுவாவது பரவாயில்லை. ஆனால், பிராமணர்கள் எதிர்கொள்ளும் பிரச்னைகள் என்று கொஞ்சம் கோடி காட்டிவிட்டு கீழ்கண்டவாறு எழுதுகிறார்:

திங்கள்கிழமை, திருமதி திலகவதியின் அம்ருதா பதிப்பகத்தில் 43 தலித் எழுத் தாளர்களின் கவிதை, சிறுகதை, நாவல், கட்டுரைகளின் தொகுப்புப் புத்தகங்களை வெளியிட்டு பேச வாய்ப்பு கிடைத்தது. இந்த வெளியீட்டு விழாவில், நான் எழுதிவைத்துப் பேசியதை ‘உயிர்மை’ பத்திரிகையில் பார்க்கலாம். ‘தலித் இலக்கியம்’ என்ற தனிப் பாகுபாடு தேவையா, தலித் எழுத்தாளர்களால் மட்டும்தான் தலித் இலக்கியம் படைக்க முடியுமா ஆகிய இரு கேள்விகளுக்கும் விடை காண முயற்சித்தேன்.

இவ்விழாக்களில் கலந்துகொண்ட பின் யோசித்துப் பார்த்ததில், இந்த இரு இனத்தவருக்கும் பொதுவான சில பிரச்னைகள் இருப்பது தெரிந்தது.

இந்த கடைசி வாக்கியத்தைப் படித்ததும் தான் சுள்ளென்று கோபம் வந்தது. இந்த வாத முறையில் கொஞ்சம் கயமை இருக்கிறது. மேலோட்டமாக ஒரு ஒப்பீட்டை செய்து விட்டு, யாராவது கேட்டால் 'மேலோட்டமாகத் தானே செய்தேன்' என்று தப்பிக்கும் முறை.

1. தலித் பிரச்னைகளையும் பிராமணப் பிரச்னைகளையும் ஒரே வாக்கியத்தில் வைத்து ஒப்பிட்டுப் பார்த்தது போலவும் ஆயிற்று.

2. யாராவது கேட்டால், 'சில பிரச்னைகள் என்று தானே சொன்னேன்' என்று ஒரு வார்த்தைக்குப் பின் ஒளிந்து கொண்டது போலவும் ஆயிற்று.

தலித்துகள் நேற்றும் இன்றும் சந்திக்கும் பிரச்னைகள் மிக ஆழமானவை; பல தளங்கள் கொண்டவை; உளவியல் ரீதியாக பிராமணர் சந்திக்கும் பிரச்னைகளோடு ஒப்பிடவே முடியாதபடி அழுத்தமானவை. பிராமணர்கள் தமது பிரச்னைகளிலிருந்து தப்பிப்பதற்கு வழி வாசல்கள் அநேகம் உண்டு; தலித்துகளுக்கு அவை இப்பொழுது தான் மெல்ல மெல்ல உருவாகிக் கொண்டிருக்கின்றன. இவ்விரண்டு பிரச்னைகளையும் ஒரே வாக்கியத்தில் பொருத்திப் பார்ப்பது தவறானதும் உபயோகமற்றதும் ஆகும்.

இன்னமும் இந்த வகையான ஒப்பீட்டில் மீதமிருக்கும் குறைகள் பல. அவை பற்றி எழுதுவதற்கு என்னை விட பொறுமையும் திறமையும் ரோசா வசந்த் போன்றவர்களுக்கு அதிகம் இருப்பதால் இத்துடன் நிறுத்திக் கொள்கிறேன்.